Rozdział 1 - Ryżowa misja i martwa strefa.

Największą słabością każdego shinobi jest posiadanie tak zwanej martwej strefy. Jest to obszar, którego nie obejmujemy wzrokiem, bo nasz kąt widzenia jest zbyt wąski. Z tego powodu każdy przeciętny człowiek potrzebuje partnera, który będzie osłaniał jego tyły. Kogoś, komu bezgranicznie zaufa, kto w razie potrzeby zaryzykuje dla niego własnym życiem. Jako dziecko uważałam, że właśnie dlatego każdy potrzebuje przyjaciela.

Później poznałam Nejiego Hyuugę i wydawało mi się, że on już zawsze będzie samotny.

To była jedna z tych misji, które nigdy nie powinny były się wydarzyć. Drużynę Gaia wysłano po dostawę specjalnego ryżu dla Lorda Feudalnego. Wioska Yakitomi ukryta był w pilnie strzeżonej, dobrze zamaskowanej dolinie, a na jej podmokłych terenach rósł ryż, z którego pozyskiwano wyciąg do pielęgnacji cery władcy Kraju Ognia.

Gdyby cel misji sam w sobie nie był wystarczająco absurdalny, na rozdrożu drużynę transportującą zaatakował wrogi oddział ninja. Nie, tamci nie pomylili się, nie sądzili, że w workach znajdują się złoto i diamenty. Ktoś w Konoha najwyraźniej źle ocenił wartość ładunku i zlecił misję genninom. Niestety Iwa-gakure nie popełniła podobnego błędu. W efekcie drużyna Gaia stanęła naprzeciwko trójki wrogich shinobi. Trójki shinobi, która wyraźnie lekceważyła swoich młodych przeciwników.

– Neji! TenTen!

– Tak jest!

Ściągnęli z pleców ładunki z ryżem, przekazując je dwóm zielonym bestiom Konohy. Lee zrzucił nawet z łydek ciężarki, żeby wraz z sensei ich drużyny jak najszybciej przenieść worki w bezpieczne miejsce. Nim ruszyli w drogę, w stronę przeciwników już zmierzał lśniący w popołudniowym słońcu arsenał TenTen.

Wrogowie zorientowali się w swojej sytuacji, jednak broń odwróciła ich uwagę na wystarczająco długo, żeby Lee i Gai wyruszyli, a Neji podszedł dostatecznie blisko. Sześćdziesiąt cztery uderzenia miękkiej pięści zwaliły potężnie wyglądającego shinobi z nóg. To jednak był koniec taryfy ulgowej. Wokół TenTen wyrosły kamienne, wytapetowane wybuchającymi notkami ściany, jedna przed dziewczyną, druga za nią i dwie po bokach, wszystko zamykało grube wieko. Neji pospieszył na ratunek, szykując uderzenie, którym mógłby rozkruszyć kamienną pułapkę. Nim jednak zdołał choćby ją dotknąć, w stronę wrogich shinobi poleciała kolejna salwa z kunai. Hyuuga odskoczył na chwilę przed wybuchem kamiennej puszki, w której, jak się okazało, uwięziony był jedynie porzucony zwój, a TenTen atakowała już z powietrza.

Neji skoczył w przeciwną stronę niż jego partnerka, korzystając z tego, że uwaga wrogów skoncentrowała się na lecącemu ku nim arsenałowi. Już miał potraktować pozostałych dwóch przeciwników stu dwudziestoma ośmioma uderzeniami, gdy…

– Neji!

Usłyszał brzęk towarzyszący uderzaniu metalu o metal. Lekkie przekręcenie głowy wystarczyło, aby zorientował się, że wprost na niego leciał zbłąkany kunai. Kunai, który niechybnie trafiłby w potylicę, gdyby TenTen nie zareagowała.

– Cholera – zaklął. Jak mógł to przeoczyć?

Wytrącony z równowagi, nie zwrócił uwagi na szykującego się do ataku wroga, kończył formować pieczęcie do…

– Tygrysi Podmuch! – z ust przeciwnika o niebieskich włosach wytoczyła się ogromna masa sprężonego powietrza.

– Cholera!

Kołek z drewna zamienił się w wióry, podczas gdy Neji zniknął z pola bitwy, zostawiając TenTen samą z dwoma wciąż sprawnymi przeciwnikami.

– Lepiej żeby to było ważne – mruknęła w złości, dobywając z kabury ostatni ze zwojów.

Wrogowie jednak przeskoczyli ją i pobiegli w ślad za Lee i Gaiem. Ruszyła w pościg za nimi, pierwszy raz w życiu złorzecząc Nejiemu.

– Hn – mruknął, dołączając do niej.

– Co z tobą?!

Gdy dystans dzielący ich od przeciwników liczył mniej niż dziesięć metrów, rzuciła dwoma kunaiami, zmuszając shinobi Iwy do odwrócenia się. Kunai jednak odbiły się od bariery. Neji przyspieszył i skumulowawszy w dłoni odpowiednią ilość chakry, przebił się przez osłonę, alarmując wrogów.

– Cholerne dzieciaki się nie poddają – warknął niebiesko włosy.

– Wykończ ich – krzyknął drugi, łysy shinobi i ruszył we wcześniej obranym kierunku.

Zawahali się. Musieli podjąć szybką decyzję – rozdzielić się czy walczyć razem. Gdyby jedno z nich ruszyło w pościg, prawdopodobnie spotkałoby się w końcu z Lee i Gaiem. Wtedy tam byłoby ich troje, a tutaj ktoś walczyłby z prawdopodobnie silniejszym przeciwnikiem w pojedynkę.

– Poradzą sobie – ocenił Neji, stając naprzeciwko niebiesko-włosego.

– Potrzebujesz pleców? – spytała ostro, nie spuszczając przeciwnika z oczu.

Zmroził ją spojrzeniem, jednak wytrzymała je. Hyuuga powoli kiwnął głową.

– Być może.

Ryż został bezpiecznie przetransportowany do Konohy. Wezwany przez Gaia oddział ANBU miał zająć się obezwładnionymi shinobi z Iwy. Cera daimyo została uratowana przez drużynę genninów.

– Świetnie sobie poradziliście! To był najprawdziwszy pokaz siły młodości! Doskonała współpraca! Jestem z was dumny, drużyno!

Z oczu Gaia popłynął potok łez, a Lee nie pozostał w tyle.

– Dlaczego pozwolił nam pan walczyć samym?! – obruszyła się TenTen. – Przecież…!

Gai otarł łzę i spojrzał z powagą na swoją uczennicę.

– Nie jesteście już dziećmi, a ja nie mogę wiecznie prowadzić was za rączkę. Czy podjąłem złą decyzję? Nie poradziliście sobie?

TenTen zerknęła kątem oka na Nejiego.

– Nie…

– Twój byakugan.

Neji siedział na środku polany i z daleka wyglądało na to, że medytuje. Gdy jednak podeszło się bliżej, oczywistym stawało się, że Hyuuga ma szeroko otwarte oczy i aktywny byakugan.

TenTen zeskoczyła z gałęzi drzewa i stanęła przed Nejim. Ani drgnął.

– Mówiłeś, że widzisz wszystko dookoła. Wszystko! – Wycelowała w niego oskarżycielsko. – Dlaczego mi nie powiedziałeś, że to ma ograniczenia? Mogłam cię zabić, idioto! – poczuła jak coś w niej pęka. Teraz mogła albo się rozpłakać albo wybuchnąć złością. Nie zdążyła jednak.

– Nie wiedziałem.

Odwrócił się do tyłu i spojrzał na przelatujący nad nimi klucz ptaków, które wzbiły  się wcześniej do lotu, wystraszone krzykiem dziewczyny. Pokręcił głową. W kluczu znajdowało się siedem ptaków.

– Widziałem ich tylko sześć – mruknął. Podniósł się z trawy, otrzepał spodnie i stanął naprzeciwko koleżanki z drużyny, śmiertelnie poważny. – Wiesz co to oznacza?

Zamrugała kilka razy, nie będąc w stanie wydusić z siebie słowa. Czy właśnie poznawała słaby punkt kekkei genkai klanu Hyuuga? Czy zdradzał jej mroczny sekret byakugana?

– Nawet ty masz martwą strefę – odpowiedziała w końcu, a nogi ugięły się pod nią. Miała wrażenie, że zwykły śmiertelnik nigdy nie powinien się o tym dowiedzieć.

– Jeden stopień. Widzę wszystko dookoła prócz wycinka sfery na wysokości potylicy.

Trawiła przez chwilę jego słowa, próbując w pełni uświadomić sobie ich wagę.

– Czyli jednak. – TenTen uśmiechnęła się niespodziewanie.

– Co jednak?

– Jednak nawet Neji Hyuuga potrzebuje przyjaciela.

~ * ~

[Postanowiłam poszukać szczęścia w blogosferze. Opowiadanie na tym blogu będzie rodzajem eksperymentu, w którym zorientujecie się za kilka rozdziałów. Jeśli uda mi się je zakończyć, to z pewnością pojawi się w pełnej wersji na FanFiction.net (link u góry strony, w menu, dla niezorientowanych). Tymczasem zapraszam do czytania i obserwowania bloga (ramka po prawej stronie). Prosiłabym także o zostawianie komentarzy pod postem. Pozdrawiam ;*]